لخت شدم تا در آن هوای دل انگیز

پیکر خود را به آب چشمه بشویم

وسوسه می ریخت بر دلم شب خاموش

تا غم دل را بگوش چشمه بگویم

آب خنک بود و موج های درخشان

ناله کنان گرد من به شوق خزیدند

گوئی با دست های نرم و بلورین

جان و تنم را بسوی خویش کشیدند

بادی از آن دورها وزید و شتابان

دامنی از گل بروی گیسوی من ریخت

عطر دلاویز و تند پونه وحشی

از نفس باد در مشام من آویخت

چشم فرو بستم و خموش و سبکروح

تن به علف های نرم و تازه فشردم

همچو زنی کاو غنوده در بر معشوق

یکسره خود را به دست چشمه سپردم

روی دو ساقم لبان مرتعش آب

بوسه زن و بی قرار و تشنه و تبدار

ناگه در هم خزید ... راضی و سرمست

جسم من و روح چشمه سار گنه کار

 فروغ فرخزاد