هر جا هستی فقط باش تا درهوایت نفسی تازه کنم...

"ساعت حدود ١٤:٣٠ دقيقه روز جمعه بود. پرچمهاى سياه در ساحل "قو"ى بندر انزلى افراشته شد. پرچم سياه يعنى خطر! يعنى شنا ممنوع! يعنى دريا "كولاك" است؛ شماليها مى دانند كه "كولاك"، يعنى حال دريا بد است. به سمتش نبايد رفت!

يكى از شاهدان عينى در همين ساحل مى گويد: « بلندگوهاى امداد و نجات بارها اعلام كرد كه دريا طوفانى و شنا كردن ممنوع است.

ناگهان ديديم شش مرد، دورتر از ما و در بيرون از منطقه مجاز ساحلى وارد دريا شده اند. نگاه ها نگران بود. فاصله آنها از ما كم نبود.

دقايقى نگذشت كه از حركتهايشان فهميديم دارند غرق مى شوند. روزبه بدون تامل به همكارش گفت برويم! اما مسأله اين بود كه مسووليت آنها فقط در منطقه ساحلى قابل شنا، تعريف شده بود. آنها غريق نجات رسمى منطقه پلاژ بودند. اما جا براى اين حساب و كتابها نبود.

تا بخواهند به تصميمى برسند،

روزبه كمربند مخصوص نجات را بسته و به آب زده بود.» دقايقى بعد، مردمِ ايستاده بر ساحل مى ديدند پسرى با شانه هاى پهن و عضله هاى ورزشكارانه سه مرد را با طنابى كه به دور كمر بسته، تقلا كنان به ساحل مى كشاند. موجها او را مى كشند و او موجها را جا مى گذارد.

فرو مى رود و باز ادامه مى دهد. مردم به تشويق، فرياد مى كشيدند و او به تقلا، مشت بر موج مى كوبيد. روزبه و همكار ناجى غريقش، شش مرد را به ساحل مى رسانند.

هنوز پا بر خشكى نگذاشته بود كه با خنده به دوستش اشاره مى كند. يعنى كه " ديدى شد؟"، اما لحظه اى بعد دستش را بالا مى برد و اشاره مى كند كه " نفس"! و بر ساحل نقش مى شود.

روزبه، پسر ٢٦ ساله دانشجوى ترم آخر مهندسى عمران، تنها پسر نسرين خلعتبرى و بهروز فقيه كيا و فرزند كوچك خانواده اى پنج نفره در بندر انزلى بود. شاهدان ساحل قو گفتند كه نه

دلتنگم

سلامتی اون صبحی که وقتی بیدار میشی به جای اینکه یادشو بغل کرده باشی

خودش بغل کنی!

نگــــران شـــب و روز هــــام نبـــــاش ،

تنهـــــا نیستـــــم ،

بالشـــــم ، هــق هـــق گـــــــریه هـــام ،

قــــرص هـــام ،

آهــــــنگ هـــام ،

لـــــرزش دســــتام

همـــــه هستـــــن ... تنهـــــا نیستــــــم ..!!