ای بهار، ای که با طره های ژاله بارت

از میان پنجره های روشن بامداد به ما می نگری

فرشتگان چشمانت را بر جزیره باختریمان بدوز

سرزمینی که یکنوا و بانگ زنان نزدیکی ات را مژده می دهد.

کوهساران از تو می گویند

و دره های گوش به زنگ، پژواک قدم هایت را می شنوند؛

چشمان سراسر اشتیاقمان سوی قبای روشن تو گشته اند،

برون آی

و بگذار قدم های مقدست سرزمینمان را متبرک کنند.

برفراز کوهساران مشرق درآ

و بگذار بادهای دیارمان جامگان عطرآگینت را بوسه ای زنند؛

بگذار نفس بامداد و شامگاهت را بچشیم،

دُرهایت را بپاش بر سر سرزمین دلباخته یمان

که در فراقت داغدار است.

با سرپنجه های لطیفت او را بیارای؛

بوسگان نرمت را بر سینه اش بریز

و تاج طلایت را بر سر آماسیده اش بگذار

که گیسوان محقرش برای تو در هم تنیده اند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: