و اعصابت برای‌ سکه‌ای‌ این‌سو و آن‌سو در روان باشد

پشیمان می‌شوی‌ از قصه خلقت، از این بودن، از این بدعت.

چه رنجی ‌می‌کشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است...

نامه ای که می نویسم پر از گلایه است از تو از او واز زندگی.

خبری نیست جز هوای ابری و بارانی و سنگینی تکه های شکسته قلب بی نوایم.

می دانم روزی باز می گردی،اما بدان تکه های شکسته ی قلبم دستت را می برد

وتو بازهم خشمگین پیش او باز می گردی.

هنوز هم نفهمیده ام چرا مرا بازی دادی.

راستی چرا؟

مگر من چه کرده بودم جز گدایی عشق از تو؟

بی قرارم،دلم می خواهد نباشم،نمی دانم.

خدایا مگر صدایم را نمی شنوی؟

هنوز هم آخرین نامه را در دستم دارم هر روز به آن نگاهی می اندازم تا بدانم با من چه کردی؟

دیگر حتی زندگی هم مرا دست می اندازد،انگار می داند من بی تو هیچم

اما انگار هنوز نمی داندکه در بازی ما توبردی و من دیگر بازی نمی کنم.

انگار نامه زیادی طولانی شد می دانم نامه های طولانی حوصله ات را سر می برد

پس آخرین حرفهایم را کوتاه می گویم:

میروم ونمی بخشم.

آرام

وقــــــتی تــــند تــــند غــــر میـــــزنم

بعــــد سرمـــــــو میـــــارم بـــــالا

و تــــو فقـــــط نگـــــام میکـــــنی ..

عشق امانت با ارزشی ست

که هرکس آن را در قلبش نگه می دارد

برای همین است که هر وقت بخواهی

عشقت را از کسی پس بگیری

باید قلبش را بشکنی

خیلــــی سختـــــه وقتــــی پشتتـــــــ بـهشــــه

امــــا مجبــــور بــشی بــخنــــدی تــــا

نـــفهمـــــه هنـــــوزم دوستــــــش داری.....