زندگي را ديدم

عاشقي را ديدم

زندگي خار و خس است

عاشقي يك قفس است

كه به دست خود اهنگر ما ساخته شد

وندر اين كنج مخوف

سايه خورشيد است

من كه حس ميكردم بودنش را انروز

كاش مي شد اي كاش ،كه مهاجر باشم

من مقصر بودم

جون كه جان را به درون قفسي مي بردم

يك قفس بد بختي،شد نصيبم امروز

كاش مي شد يك بار من عقب برگردم

تا ببينم با جان و بگيرم او را

تا كه خرسند شوم من از اين پيوستن

دل، سركش شده و عقل را ترسانده

عقل هم بيهوده فكر فردا دارد

كاش ميشد شعرم از ته دل باشد

يك قفس خوشبختي 

يك نفس ارامش

يك شب بي كابوس 

يك كتاب  و فانوس

با خدا هم مانوس

مي نشستم يك جا،با تمام فكرم

شعر نو ميگفتم

و از ان شعر ناب

سرگذشت يك گل،

مي شد انجا پيدا

رنگ گل هم زيباست.

كاش مي شد يك شب ،شعر نو مي گفتم

و تو در متن ان،رنگ دريا بودي

كاش مي شد اي كاش

تو  پرواز   خيال   تو ، شبي   را   با   دلم    گفتم

نه آن هستم كه بگريزم،نه آن هستم كه دل بندم

چگونه    با  دلي  ساده ، كني   نيرنگ ،  بدبختم

كه  در  راه تو  پيمودم ، ولي  ناگه  در   آن  خفتم

ببخش  ما   را  گل  ياسم  ، اگر  بي آب من رفتم

خدا حافظ ،  خدا حافظ ،  چه  بي  آداب  من رفتم

تو هر  دم كه  در نازو  نعمت خوري

بود   روزي  از  دست  همت خوري

تو   كز  مهنت   ديگران  بي  غمي 

نشايد    كه   نامت   نهند   ادمي

نديدي     مگر   مردو زن،   پيرو نو

چه   رنجي   كشيدند  وقت   درو

همه دست ها عقده از خون شده

ببندي تو دستي  كه گلگون شده

نديدي   كه  امروزه  در  اين  مكان

شده اند   مردم     همه   لامكان

شده   روزي  از  روزها  دست  تو 

بگيرد     كلوخي    بر    داس   نو

جهان بخش، بخشد  به انان ولي 

به  زورو  چپاول  به   غارت    بري

شنيدي كه در  ان زمان هاي  دور

كه   هاتم بدو مردي  از جنس  نور

چه سخت است مردي و مردانگي

كه  هنگام شب  نان و خرما  بدي